Essensual

Dag Vrouw, dag Man,

Waarom komt alles altijd op jouw schouders terecht?

Omdat jij het doet.
En blijft doen.
En het ondertussen natuurlijk ook vaak beter doet dan de anderen.
Niet moeilijk met een pak meer vlieg-uren.

En jij blijft het doen omdat doen jouw manier is om bestaansrecht te verwerven
Het voelt aan als jouw ticket om hier te zijn, om er te mogen zijn.
Zo verwerf je je plekje in de wereld.

'Ik zal misschien wel zeuren dat ik alles moet doen.
Maar ooh nee pak het me niet af want dan ben ik niets meer waard.
Wat loop ik hier dan nog te doen?'

Jouw kinderen/partner doen te weinig in het huishouden omdat jij het 'doen' nodig hebt
Je hebt het doen nodig om 'te mogen bestaan'. Van jezelf, in je hoofd, wel te verstaan.
Omdat jij alle ruimte invult schiet er voor de anderen in het huishouden geen echte ruimte meer over.
Natuurlijk vinden ze dat wel handig of profiteren ze ervan maar daar gaat het niet om. 
Ook al zeg je tegen je omgeving van wel.
Dat ze niets doen, dat ze lui zijn, dat het uiteindelijk toch bij jou terecht komt, ... 
In wezen gaat het om de angst om het patroon los te laten van blijven doen en dragen.

Collega's doen al jaren veel minder dan jij voor hetzelfde loon
Of misschien zelfs voor een hoger loon.
Bazen nemen beslissingen die oneer aandoen aan alle inspanningen die jij doet.
Je kookt vanbinnen én je doet verder. 
Want wat zou er van mij overschieten als ik niet alles onder controle heb hier, als ik niet alles beheers? Ik ken geen andere manier om mijn plekje te verwerven en te behouden.

Ik heb het hier niet over de vrije keuze om dingen te doen voor anderen
Het gaat om het feit dat je geleid wordt door een diepe angst. 
En daardoor verder doet met iets wat dubbel aanvoelt.
Iets wat je al lang zou aangepast of afgeschaft hebben als die diepe angst er niet was. 
Het gaat om de gewoonte om alles te blijven overnemen terwijl je je al overvraagd voelt.
En toch onderneem je niets om dit patroon te stoppen of je doet het maar halfslachtig.

Vaak is dit een oud patroon dat we al vele jaren oefenen
Soms al van in onze kindertijd.
Maar dat neemt niet weg dat we het niet kunnen veranderen.
Want het leidt tot uitputting.
Of tot een continue negatieve dialoog met de wereld (in je hoofd, soms ook in de realiteit).
En misschien de belangrijkste reden om dit patroon te veranderen: het zet je in de schaduw zoals de foto hierboven. Je echte talenten sneeuwen onder omdat je je focust op het dimmen van je angst. Je bent niet echt zichtbaar om wie je bent maar enkel om wat je doet. 

Dit patroon opgeven voelt als opgeven wie je bent, een stuk identiteit loslaten
En 'wat rest dan nog'?
De switch om je bestaansrecht los te maken van wat je allemaal doet, is een grote transformatie.
Die gaat stap voor stap. En daar heb je tools voor nodig en een fanclub. 
Laat nu zijn dat ik beide in voorraad heb. :-)

En wat zeker ook helpt is dat ik dit patroon ook lang heb geleefd. 
Ik ken het van binnenuit en ook hoe je er kan leren van loskomen.

Een goed gevulde toolbox, gelijkgestemde vrouwen die ook willen groeien naar constructieve patronen en een ervaringsdeskundige gids.
Kijk op www.essensual.be voor het hele aanbod.

Liefs,

Marijke