Zelfliefde: We her-beginnen bij nul
31jul
Dag Vrouw, dag Man,
Zelfliefde, daar hadden we het over. Een reis.
Maar er zijn wegwijzers!
In het eerste deel beschreef ik wat zelfliefde is en wat niet.
In het tweede deel gaf ik aan welke offers we brengen zowel op persoonlijk als op relationeel vlak wanneer we de zelfliefde buiten onszelf blijven zoeken en verwachten.
Kijk naar een pasgeboren baby
Dat is de 'nul' waar ik naartoe wil, om mee te beginnen.
Nadien gaan we van 'nul' naar 'nu'.
Een pasgeboren baby dus: die is liefde, onschuld.
Pasgeboren kinderen - en de jongen van bijna alle diersoorten bij uitbreiding - hebben een grote aantrekkingskracht, precies door die capaciteit om zo puur en zuiver aanwezig te zijn.
Ik heb nog nooit een peuter gezien die zich afvraagt of hij/zij wel voldoende lacht, of die niet te luid is, of die wel beminnelijk genoeg is, of het gedrag niet te raar overkomt, of het wel gepast is, ...
Als baby en peuter is het (onbewuste) weten dat we Liefde zijn, nog intact.
Tot het moment dat we pijn leren kennen en ons hart afsluiten voor wat té moeilijk en té zwaar is. Wat op dat moment ook helemaal de juiste keuze is als kind.
Waarom bezwijken onder iets wat we niet kunnen hanteren?
Nu
Fast Forward naar volwassenen: we hebben herhaaldelijk gevoeld wat pijn is en we zijn ondertussen helemaal vergeten dat we liefde Zijn en daarom ook liefde waard zijn. De pijn deed ons dit deed vergeten.
Ons volwassen 'nu' na pijn is de volgende overtuigingen gaan geloven.
Dat Liefde is iets waar je hard moet voor werken.
Dat je er heel erg je best moet voor doen.
En dat het je gegund wordt door de buitenwereld. En ontnomen wordt door de buitenwereld.
We leven met de rem op
Onze 'mind' leeft in de buitenwereld. Bij de minste geringste twijfel dat we niet aanvaard worden zoals we zijn of dat er niet echt gehouden wordt van ons zoals we zijn, gaan onze stekels rechtop staan en gaan we in een vorm van 'kramp'.
We gaan niet meer voluit voor het leven en we zijn er ook niet zeker van of het leven het wel goed voorheeft met ons. We leven met de rem opgetrokken.
En we stoppen met ontvangen.
We geven de Liefde eerst terug ... aan onszelf
Ja kijk Marijke, als het zo eenvoudig was, had ik het al lang gedaan hè.
Jep en toch ...
De wegwijzers waarover ik spreek, maken geen deel uit van onze samenleving en zelden van onze opvoeding.
Om onszelf te openen voor oprechte zelfliefde maken we de beweging steeds weer naar onszelf zoals ik in het vorige deel beschreef.
Deze wegwijzers bespreek ik verder in de volgende delen.
Daarnaast is er nog een andere grote wegwijzer.
Het is belangrijk om terug te leren geloven dat we deel uitmaken van een groter veld. Groter dan wijzelf.
Een groot veld van Liefde dus.
Waar we zelf ook 100% een deel van zijn.
Dit is een tricky stuk en het risico bestaat dat je het melig vindt en dat je je wenkbrauwen fronst.
Deels terecht want dit veld is ook al gekaapt door goeroes met verkeerde bedoelingen. Met hun voeten niet op de grond.
En toch kan ik in dit thema niet anders.
Wanneer we niet leven in termen van een groter veld waar we deel van uitmaken kunnen we echt wel heel wat bereiken op onszelf.
Het resultaat zal echter altijd gepaard gaan met een soort eenzaamheid. En hoeveel mensen geven openlijk toe dat ze eenzaamheid meedragen?
Van nul naar nu naar het grote veld van Liefde
Dat veld zit enerzijds binnenin onszelf: we zijn er één mee, het is deel van wie we zijn.
Het veld omringt ons ook: we kunnen het opzoeken via de signalen van ons lichaam, stilte, symbolen, verhalen, onze voorouders, via dankbaarheid, meditatie, ....
Beetje bij beetje kan je ontdekken wanneer je eigen energieveld en lichaam afgestemd zijn op dat grote veld van Liefde.
Je kan ook leren voelen wanneer je uit relatie bent met dat grotere veld en je kan altijd terugkeren naar deze relatie.
OEFENING
Kijk rond en neem bewust waar waar je nu bent.
Voel je voeten op de grond.
Leg je handen op je lichaam.
Word je bewust van je ademhaling.
Hoe sta of zit je?
Voel de 'kleine dans' in je lichaam: ons lichaam heeft een innerlijk bewegen. Bloed dat stroomt, onze organen, innerlijke sensaties, emoties, ...
Blijf je bewust van je lichaam en strek je aandacht uit naar je omgeving: is er iemand anders in de ruimte waar je je op dit moment bevindt?
Wat merk je op? Blijf aanwezig bij je lichaam en het staan of zitten en breng je aandacht ook naar de wijk, dorp, land waar je nu bent. De wereld.
Kan je je op die plek ook verbinden met nog iets groter: het heelal, de natuur, een religieuze kracht, het Leven, ...
De oefening lukt misschien nog niet (helemaal). Dat is ok, alle stappen zijn te leren. Je leert bijsturen en opnieuw in te tunen.
Je wil om steeds meer alert in te tunen zal groter worden want je voelt dat je de Liefde meer en meer begint uit te ademen.
Op elk moment, in elke relatie.
De Liefde die je uitademt vertrekt van het grote veld en van jezelf.
Je kan niet kleiner worden door te geven, men kan niet stelen wat tot het grote veld behoort.
Een oneindige bron geraakt per definitie nooit uitgeput.
Je Zijn wordt het grootste geschenk voor anderen. Ease & grace ...
Liefs,
Marijke
Zelfliefde, daar hadden we het over. Een reis.
Maar er zijn wegwijzers!
In het eerste deel beschreef ik wat zelfliefde is en wat niet.
In het tweede deel gaf ik aan welke offers we brengen zowel op persoonlijk als op relationeel vlak wanneer we de zelfliefde buiten onszelf blijven zoeken en verwachten.
Kijk naar een pasgeboren baby
Dat is de 'nul' waar ik naartoe wil, om mee te beginnen.
Nadien gaan we van 'nul' naar 'nu'.
Een pasgeboren baby dus: die is liefde, onschuld.
Pasgeboren kinderen - en de jongen van bijna alle diersoorten bij uitbreiding - hebben een grote aantrekkingskracht, precies door die capaciteit om zo puur en zuiver aanwezig te zijn.
Ik heb nog nooit een peuter gezien die zich afvraagt of hij/zij wel voldoende lacht, of die niet te luid is, of die wel beminnelijk genoeg is, of het gedrag niet te raar overkomt, of het wel gepast is, ...
Als baby en peuter is het (onbewuste) weten dat we Liefde zijn, nog intact.
Tot het moment dat we pijn leren kennen en ons hart afsluiten voor wat té moeilijk en té zwaar is. Wat op dat moment ook helemaal de juiste keuze is als kind.
Waarom bezwijken onder iets wat we niet kunnen hanteren?
Nu
Fast Forward naar volwassenen: we hebben herhaaldelijk gevoeld wat pijn is en we zijn ondertussen helemaal vergeten dat we liefde Zijn en daarom ook liefde waard zijn. De pijn deed ons dit deed vergeten.
Ons volwassen 'nu' na pijn is de volgende overtuigingen gaan geloven.
Dat Liefde is iets waar je hard moet voor werken.
Dat je er heel erg je best moet voor doen.
En dat het je gegund wordt door de buitenwereld. En ontnomen wordt door de buitenwereld.
We leven met de rem op
Onze 'mind' leeft in de buitenwereld. Bij de minste geringste twijfel dat we niet aanvaard worden zoals we zijn of dat er niet echt gehouden wordt van ons zoals we zijn, gaan onze stekels rechtop staan en gaan we in een vorm van 'kramp'.
We gaan niet meer voluit voor het leven en we zijn er ook niet zeker van of het leven het wel goed voorheeft met ons. We leven met de rem opgetrokken.
En we stoppen met ontvangen.
We geven de Liefde eerst terug ... aan onszelf
Ja kijk Marijke, als het zo eenvoudig was, had ik het al lang gedaan hè.
Jep en toch ...
De wegwijzers waarover ik spreek, maken geen deel uit van onze samenleving en zelden van onze opvoeding.
Om onszelf te openen voor oprechte zelfliefde maken we de beweging steeds weer naar onszelf zoals ik in het vorige deel beschreef.
Deze wegwijzers bespreek ik verder in de volgende delen.
Daarnaast is er nog een andere grote wegwijzer.
Het is belangrijk om terug te leren geloven dat we deel uitmaken van een groter veld. Groter dan wijzelf.
Een groot veld van Liefde dus.
Waar we zelf ook 100% een deel van zijn.
Dit is een tricky stuk en het risico bestaat dat je het melig vindt en dat je je wenkbrauwen fronst.
Deels terecht want dit veld is ook al gekaapt door goeroes met verkeerde bedoelingen. Met hun voeten niet op de grond.
En toch kan ik in dit thema niet anders.
Wanneer we niet leven in termen van een groter veld waar we deel van uitmaken kunnen we echt wel heel wat bereiken op onszelf.
Het resultaat zal echter altijd gepaard gaan met een soort eenzaamheid. En hoeveel mensen geven openlijk toe dat ze eenzaamheid meedragen?
Van nul naar nu naar het grote veld van Liefde
Dat veld zit enerzijds binnenin onszelf: we zijn er één mee, het is deel van wie we zijn.
Het veld omringt ons ook: we kunnen het opzoeken via de signalen van ons lichaam, stilte, symbolen, verhalen, onze voorouders, via dankbaarheid, meditatie, ....
Beetje bij beetje kan je ontdekken wanneer je eigen energieveld en lichaam afgestemd zijn op dat grote veld van Liefde.
Je kan ook leren voelen wanneer je uit relatie bent met dat grotere veld en je kan altijd terugkeren naar deze relatie.
OEFENING
Kijk rond en neem bewust waar waar je nu bent.
Voel je voeten op de grond.
Leg je handen op je lichaam.
Word je bewust van je ademhaling.
Hoe sta of zit je?
Voel de 'kleine dans' in je lichaam: ons lichaam heeft een innerlijk bewegen. Bloed dat stroomt, onze organen, innerlijke sensaties, emoties, ...
Blijf je bewust van je lichaam en strek je aandacht uit naar je omgeving: is er iemand anders in de ruimte waar je je op dit moment bevindt?
Wat merk je op? Blijf aanwezig bij je lichaam en het staan of zitten en breng je aandacht ook naar de wijk, dorp, land waar je nu bent. De wereld.
Kan je je op die plek ook verbinden met nog iets groter: het heelal, de natuur, een religieuze kracht, het Leven, ...
De oefening lukt misschien nog niet (helemaal). Dat is ok, alle stappen zijn te leren. Je leert bijsturen en opnieuw in te tunen.
Je wil om steeds meer alert in te tunen zal groter worden want je voelt dat je de Liefde meer en meer begint uit te ademen.
Op elk moment, in elke relatie.
De Liefde die je uitademt vertrekt van het grote veld en van jezelf.
Je kan niet kleiner worden door te geven, men kan niet stelen wat tot het grote veld behoort.
Een oneindige bron geraakt per definitie nooit uitgeput.
Je Zijn wordt het grootste geschenk voor anderen. Ease & grace ...
Liefs,
Marijke