Zelfliefde: De pijn
08aug
Dag Vrouw, dag Man,
Herken je het gevoel dat je jezelf precies niet kan ontlopen?
Gevoelens en herinneringen die ingedommeld lagen te slapen, waaien nu met de regelmaat je open ramen en deuren binnen.
Het verleden klopt op de deur. Niet om ons op stang te jagen maar om ons de gelegenheid te geven om te helen.
Je voelt de uitnodiging tot 'iets anders'.
Lange tijd heb je geprobeerd om je te richten op de buitenwereld en de toekomst om de oude pijn en de oude wonden niet te moeten voelen.
Deze uitnodiging nu wel volgen, is de Zelfliefde-reis.
Als kind sluiten we ons af, wat toen ook de juiste keuze was
In het tweede deel hadden we het over de onschuld en het zuivere bewustzijn van jonge kinderen.
Als baby en peuter is het (onbewuste) weten dat we Liefde zijn, vaak nog intact.
Tot het moment dat we pijn leren kennen en ons hart afsluiten voor wat té moeilijk en té zwaar is.
We willen niet bezwijken onder wat te zwaar weegt.
Als kinderen proberen we ons zo goed mogelijk te beschermen tegen deze pijn.
De pijn van het ontoereikend zijn van de liefde gaan we verbannen door ons terug te trekken en af te sluiten.
Door afstand te nemen van ons hart en het af te sluiten.
We vergeten helemaal waar we Liefde kunnen vinden
Gaandeweg vergeten we ook helemaal dat we zelf al/ook liefde zijn.
Op het moment dat we de Liefde terug als deel van onszelf zouden kunnen zien,
zijn we al helemaal overtuigd dat de Liefde in de buitenwereld ligt en niet in ons.
We leren geloven dat we hard moeten werken in de buitenwereld om Liefde te mogen ontvangen.
We wijzen haar af of we klampen ons vast.
Beide zijn signalen dat we haar buiten ons zien en haar niet meer helemaal vertrouwen.
We verdoven ons hart en er ontstaat een leegte binnenin ons
Wanneer er twijfel gezaaid is of we wel echt graag gezien worden voor wie we zijn of wanneer de liefde in het ouderlijk gezin ontoereikend is dan:
verdoven we ons hart om zo de pijn niet te moeten voelen
-> waardoor we de wegen om liefde te ontvangen ook afsluiten
-> -> waardoor we waar maken wat we vrezen.
Wanneer we niet zeker zijn of er van ons gehouden wordt, ontstaat er een holle leegte in onszelf waar we gaan geloven
*dat we er niet toe doen,
*dat we niet goed genoeg zijn,
*dat we te kort schieten en
*dat anderen onze capaciteit tot liefhebben nooit zullen herkennen.
Men heeft me niet lief zoals ik ben
Het feit dat we niet met ons hele wezen weten dat er van ons gehouden wordt en dat we liefde zijn en liefde waard zijn, maakt ons onzeker.
We vinden het moeilijk om vertrouwen te hebben in onszelf, in anderen en in het leven zelf.
Ons vermogen om in evenwicht te geven en te ontvangen is aangetast.
Wanneer we als kind niet voldoende mochten ervaren dat we die liefde in onszelf dragen, leren we de liefde buiten ons te zoeken.
We putten ons uit.
We leggen de lat hoog.
We vergeten onszelf.
We proberen te pleasen en in te passen.
We blaffen af, we ontploffen.
We voelen ons een slachtoffer.
We proberen voor iedereen goed te doen op een manier die ons niet gelukkig maakt.
Oorzaken
De dingen in ons gezin van herkomst die de pijn veroorzaakten, kunnen min of meer zichtbaar en tastbaar geweest zijn: verwaarlozing, onvoorspelbaarheid, één of meerdere labiele gezinsleden, misbruik, verslavingen, machtsmisbruik, onveiligheid, een koude zakelijke manier van met mekaar omgaan, te weinig gekoesterd worden, gehoorzaamheid boven communicatie, ...
De oorzaken kunnen ook subtiel tussen de lijntjes hebben geleefd: te veel controle, emotionele onbeschikbaarheid, manipulatie, een subtiel spel van aantrekken en afstoten, verschillende niveau's van beschikbaar zijn voor de kinderen, liefde die enkel beschikbaar is als je precies doet en bent zoals de ouder het wilt, ...
Het is goed om de pijn en het gemis te erkennen.
En dan ruimte te leren maken om er volwassen mee om te gaan.
Het is zelden een goed idee om onze familie er (opnieuw) mee te confronteren en hen de schuld te geven. Zo blijven we in de buitenwereld zoeken en versterken we ons gevoel van machteloosheid.
In de volgende delen onderzoeken we hoe we met de pijn kunnen omgaan.
De oefening vind je onderaan deze tekst.
Liefs,
Marijke
OEFENING
Eén deel van onszelf heeft ons gedurende onze kinderjaren beschermd tegen de pijn waarover het in deze nieuwsbrief gaat.
Dat was toen het beste wat jou kon overkomen.
Omdat het toen té zwaar was
en je nog niet over de volwassen blik en tools beschikte om de pijn te helen.
Het is belangrijk dat dit deel van jou op termijn kan transformeren maar niet zonder het te verwelkomen en te bedanken.
Brief
Schrijf een ondersteunende en liefdevolle brief aan het deel van jou dat je beschermd heeft tegen de pijn vroeger.
Verwelkom het afsluiten, wegduwen, doen alsof het er niet was, het goedpraten, het stilzwijgen, ... (hier zijn nog vele andere mogelijkheden)
als de heldin die dit stuk voor jou is geweest zolang het niet anders kon.
Eindig je brief aan dit deel van jezelf met oprechte dankbaarheid.
Herken je het gevoel dat je jezelf precies niet kan ontlopen?
Gevoelens en herinneringen die ingedommeld lagen te slapen, waaien nu met de regelmaat je open ramen en deuren binnen.
Het verleden klopt op de deur. Niet om ons op stang te jagen maar om ons de gelegenheid te geven om te helen.
Je voelt de uitnodiging tot 'iets anders'.
Lange tijd heb je geprobeerd om je te richten op de buitenwereld en de toekomst om de oude pijn en de oude wonden niet te moeten voelen.
Deze uitnodiging nu wel volgen, is de Zelfliefde-reis.
Als kind sluiten we ons af, wat toen ook de juiste keuze was
In het tweede deel hadden we het over de onschuld en het zuivere bewustzijn van jonge kinderen.
Als baby en peuter is het (onbewuste) weten dat we Liefde zijn, vaak nog intact.
Tot het moment dat we pijn leren kennen en ons hart afsluiten voor wat té moeilijk en té zwaar is.
We willen niet bezwijken onder wat te zwaar weegt.
Als kinderen proberen we ons zo goed mogelijk te beschermen tegen deze pijn.
De pijn van het ontoereikend zijn van de liefde gaan we verbannen door ons terug te trekken en af te sluiten.
Door afstand te nemen van ons hart en het af te sluiten.
We vergeten helemaal waar we Liefde kunnen vinden
Gaandeweg vergeten we ook helemaal dat we zelf al/ook liefde zijn.
Op het moment dat we de Liefde terug als deel van onszelf zouden kunnen zien,
zijn we al helemaal overtuigd dat de Liefde in de buitenwereld ligt en niet in ons.
We leren geloven dat we hard moeten werken in de buitenwereld om Liefde te mogen ontvangen.
We wijzen haar af of we klampen ons vast.
Beide zijn signalen dat we haar buiten ons zien en haar niet meer helemaal vertrouwen.
We verdoven ons hart en er ontstaat een leegte binnenin ons
Wanneer er twijfel gezaaid is of we wel echt graag gezien worden voor wie we zijn of wanneer de liefde in het ouderlijk gezin ontoereikend is dan:
verdoven we ons hart om zo de pijn niet te moeten voelen
-> waardoor we de wegen om liefde te ontvangen ook afsluiten
-> -> waardoor we waar maken wat we vrezen.
Wanneer we niet zeker zijn of er van ons gehouden wordt, ontstaat er een holle leegte in onszelf waar we gaan geloven
*dat we er niet toe doen,
*dat we niet goed genoeg zijn,
*dat we te kort schieten en
*dat anderen onze capaciteit tot liefhebben nooit zullen herkennen.
Men heeft me niet lief zoals ik ben
Het feit dat we niet met ons hele wezen weten dat er van ons gehouden wordt en dat we liefde zijn en liefde waard zijn, maakt ons onzeker.
We vinden het moeilijk om vertrouwen te hebben in onszelf, in anderen en in het leven zelf.
Ons vermogen om in evenwicht te geven en te ontvangen is aangetast.
Wanneer we als kind niet voldoende mochten ervaren dat we die liefde in onszelf dragen, leren we de liefde buiten ons te zoeken.
We putten ons uit.
We leggen de lat hoog.
We vergeten onszelf.
We proberen te pleasen en in te passen.
We blaffen af, we ontploffen.
We voelen ons een slachtoffer.
We proberen voor iedereen goed te doen op een manier die ons niet gelukkig maakt.
Oorzaken
De dingen in ons gezin van herkomst die de pijn veroorzaakten, kunnen min of meer zichtbaar en tastbaar geweest zijn: verwaarlozing, onvoorspelbaarheid, één of meerdere labiele gezinsleden, misbruik, verslavingen, machtsmisbruik, onveiligheid, een koude zakelijke manier van met mekaar omgaan, te weinig gekoesterd worden, gehoorzaamheid boven communicatie, ...
De oorzaken kunnen ook subtiel tussen de lijntjes hebben geleefd: te veel controle, emotionele onbeschikbaarheid, manipulatie, een subtiel spel van aantrekken en afstoten, verschillende niveau's van beschikbaar zijn voor de kinderen, liefde die enkel beschikbaar is als je precies doet en bent zoals de ouder het wilt, ...
Het is goed om de pijn en het gemis te erkennen.
En dan ruimte te leren maken om er volwassen mee om te gaan.
Het is zelden een goed idee om onze familie er (opnieuw) mee te confronteren en hen de schuld te geven. Zo blijven we in de buitenwereld zoeken en versterken we ons gevoel van machteloosheid.
In de volgende delen onderzoeken we hoe we met de pijn kunnen omgaan.
De oefening vind je onderaan deze tekst.
Liefs,
Marijke
OEFENING
Eén deel van onszelf heeft ons gedurende onze kinderjaren beschermd tegen de pijn waarover het in deze nieuwsbrief gaat.
Dat was toen het beste wat jou kon overkomen.
Omdat het toen té zwaar was
en je nog niet over de volwassen blik en tools beschikte om de pijn te helen.
Het is belangrijk dat dit deel van jou op termijn kan transformeren maar niet zonder het te verwelkomen en te bedanken.
Brief
Schrijf een ondersteunende en liefdevolle brief aan het deel van jou dat je beschermd heeft tegen de pijn vroeger.
Verwelkom het afsluiten, wegduwen, doen alsof het er niet was, het goedpraten, het stilzwijgen, ... (hier zijn nog vele andere mogelijkheden)
als de heldin die dit stuk voor jou is geweest zolang het niet anders kon.
Eindig je brief aan dit deel van jezelf met oprechte dankbaarheid.