Essensual

Als ons niet-weten verbonden is met onze vrouwenschoot, is het een uitnodiging om in overgave af te wachten. 
 

Eén van de dingen die ik zelf moeilijk vind is in overgave te blijven geloven als alles overgenomen lijkt te zijn door chaos, door stress. Dat uit zich door het ene na het andere ding dat te lijkt mislukken, alsof elke vorm van 'serendepity' of prettig toeval uit mijn leven lijkt gegomd te zijn. De stress verhoogt met elke kleine en grotere tegenvaller. Je voelt alleen nog onrust en je zou willen huilen omdat niets nog lijkt vooruit te gaan.
Mijn eerste impuls bestaat er dan soms in om nog meer te gaan doen, stressen en controleren.

De uitdaging bestaat er dan in om tegen alle gedachten en stress die dat dan niet willen toch even stil te staan, te vertragen, mijn ademhaling bewust volgen, de tijd heel even stop te zetten. Met mijn aandacht zakken naar ons vrouwelijk krachtcentrum, mijn vrouwenschoot. Mezelf overgeven aan niet weten. Mezelf voeden met wat me inspireert.

Mezelf overgeven aan de magiër in mezelf en zo ruimte te geven aan datgene dat wil ontwaken. Opnieuw groeien in het vertrouwen dat alles wat ik nodig heb in mezelf aanwezig is.

Als ons niet-weten verbonden is met onze vrouwenschoot, is het een uitnodiging om in overgave af te wachten. Als ons niet-weten enkel verbonden is met ons hoofd is het een uitnodiging om de tijd even stop te zetten.
 

Anderzijds is het soms ook een uitdaging om je eigen niet-weten te blijven herhalen naar anderen toe zonder jezelf kleiner te maken. Soms weten we, voelen we diep vanbinnen dat we meer tijd nodig hebben in ons niet-weten. En zijn er stemmen rondom ons die ons meestal vanuit goede bedoelingen vertellen hoe 'onlogisch we zijn, dat we tijd verliezen, dat als we niet meteen in actie schieten er ook niets zal gebeuren.'
Voor vrouwen is het wezenlijk om te mogen niet weten, om tijd te krijgen om naar binnen te keren en leren wachten op wat ons oprecht van binnenuit beweegt. Om dan op onze eigen unieke manier in de wereld te gaan staan en nieuwe stappen te nemen.
 

Ik deel vandaag opnieuw een vrije vertaling van één van de teksten van Sukhvinder Sircar die hierbij mooi aansluit.

"Haar diepe onderdompelen in het heiligdom van de vrouw, onthult fascinerende geheimen. Het is immers een wetmatigheid van het universum dat tegemoetgekomen wordt aan iemands diepste intentie.
Op dit moment staat ze op de drempel naar een nieuwe wereld. En ze is hier aangekomen na een vermoeiende en soms uitputtende reis. Zij is nu de Priesteres aan de Toegangspoort.
De weg hier naartoe verliep via een mystieke reis door het onbekende. Vele stappen van haar persoonlijke pelgrimstocht 'hebben geen zin' in een intellectueel perspectief. Vaak kan ze nog altijd niet definiëren wat ze zoekt en ze heeft haar nood om voor alles een antwoord te hebben losgelaten onderweg. Ze staat zichzelf nu toe om belang te hechten aan beelden, om geleid te worden door haar dromen, door kunst, poëzie, muziek...
Ze is er zich bewust van dat haar inwijdingsmomenten in Vrouw Zijn niet in een tempel gebeuren maar telkens als ze diep ontroerd is, of als iets diep in haar geraakt wordt. Ze verzamelt, sprokkelt, is alert en oplettend. Er is een weten in haar dat het patroon -de mandala- van haar nieuwe bestaan zich op het juiste en onbekend moment zal tonen. Ze verdiept haar bewustzijn.
Kalmte, kracht, strijden en verzet loslaten, openstaan voor ... is haar nieuwe wijsheid. Deze zijn haar perfecte kompas in de wereld tussenin.
Zij is de Vrouw Tussen de Twee Werelden."

Sukhvinder Sircar